نیکلای ایوانوویچ لوباچفسکی نخستین کسی بود که در سال ۱۸۲۹ مقاله ای در زمینه هندسه نااقلیدسی منتشر ساخت. هنگامی
که اثر او منتشر شد چندان مورد توجه قرار نگرفت، بیشتر به این علت که به زبان روسی
نوشته شده بود و روس هایی که آن را می خواندند، سخت خرده گیری می کردند. وی در سال
۱۸۴۰ مقاله ای به زبان آلمانی منتشر کرد که مورد توجه
گاوس قرار گرفت. گاوس در نامه ای به ه. ک. شوماخر از آن مقاله ستایش کرد و در عین
حال تقدم خود را در این زمینه تکرار کرد. لوباچفسکی هندسه اش را در آغاز «هندسه
انگاری» و بعد «هندسه عام» نام گذارد و موضوع آن را در مقاله هایی که منتشر کرد به طور
کامل بسط داد.
لوباچفسکی
علنا با تعلیمات و اصول عقاید کانت درباره فضا، به مثابه شهود ذهنی، به مبارزه
برخاست و در سال ۱۸۳۵
نوشت: «تلاش های بی ثمری که از زمان اقلیدس تاکنون صورت گرفته است... این بدگمانی
را در من برانگیخت که حقیقت... در داده ها وجود ندارد و برای اثبات آن مثل مورد
قوانین دیگر طبیعت کمک های تجربی، مثلا مشاهدات نجومی نیاز است.» اریک تمپل بل در
کتاب «مردان ریاضیات» لوباچفسکی را «آزادکننده بزرگ» و
«کپرنیک دانش هندسه» نام داده است. بل می گوید نام او باید برای هر بچه مدرسه ای
به اندازه نام های میکل آنژ یا ناپلئون آشنا باشد. بدبختانه از لوباچفسکی در دوران
حیاتش تجلیل نشد.
و
در حقیقت در ۱۸۴۶ به رغم بیست سال خدمت برجسته ای که با عنوان
استاد و رئیس انجام داده بود، از دانشگاه قازان اخراج شد. او مجبور شد در سال پیش
از مرگش، به علت نابینایی آخرین کتابش را تقریر کند تا برایش بنویسند.